Istraživanje je zasnovano na rasprostiranju inovacija i novih proizvoda i tehnologija. Isti princip i sredstva se mogu primijeniti na istraživanje o širenju Covid-19, kao i o djelotvornosti mjera za njegovo zaustavljanje.
Naređenja o zatvaranju i ostanku kod kuće, kao odgovor na pandemiju Covid-19, podstakli su ljude na razmišljanje o bitnom pitanju: koliko dugo ove mjere moraju potrajati?
Prema istraživanju 36 zemalja, i 50 iz SAD-a, najzahvaćenijih epidemijom do kraja marta, dobija se da zatvaranje zbog zaustavljanja Covid-19 mora potrajati bar 44 dana.
Naučnici su primijetili dvije jednostavne, prirodne, opšte primjenjive računice o širenju bolesti: dnevni porast i vrijeme za koje se udvostruči ukupan broj slučajeva. Oboje su ključni činioci za tačno razumijevanje načina na koji se ova bolest širi.
Ove računice ukazuju na tri jednostavna, prirodna i primjenjiva mjerila: ograničavanje, sprečavanje i obuzdavanje, koja javnom zdravlju daju zvanične, jasne, ciljeve na koje se treba usmjeriti u borbi sa ovom pandemijom.
Ograničavanje: kada je porast ispod 10%, i vrijeme udvostručavanja preko sedam dana.
Sprečavanje: kada je porast ispod 1%, i vrijeme udvostručavanja preko sedamdeset dana.
Obuzdavanje: kada se porast drži na 0,1% i vrijeme udvostručavanja na preko sedamsto dana.
Na osnovu podataka, naučnici su dobili prve pokazatelje iz rezultata: državama je, prosječno, potrebno oko tri nedjelje za ograničenje, četiri za sprečavanje, i preko šest nedjelja za obuzdavanje širenja bolesti nakon zatvaranja.
Međutim, postoje velike razlike između velikih i malih zemalja u vremenu za djelovanje.
Nitiš Sud, student ćelijske i molekularne biologije sa Univerziteta Augusta, kaže: “Singapur i Južna Koreja su krenuli putem masovnog testiranja i karantina, što se čini da je jedino uspješno zamjensko rješenje za skupa naređenja za zatvaranje i ostanak kod kuće”.
“Iako postoje velike razlike među državama, zapanjujuće je vidjeti toliko sličnosti, od nasilnog posredovanja, pa do ograničavanja, sprečavanja i obuzdavanja širenja bolesti”.
Džerald Telis, sa Marshall School of Business Univerziteta Južne Kalifornije, ističe: “Osim veličine jedne države, takođe i: granice, kulturni pozdravi (od rukovanja do ljubljenja), temperatura, vlažnost i nadmorska visina mogu pojasniti ove razlike”.
Naučnici takođe ističu: “Njihova razmatranja ohrabruju usvajanje prinudnih mjera, bilo da su to zatvaranje Italije ili Kalifornije, masovna testiranja i karantin u Južnoj Koreji ili Singapuru, ili oboje istovremeno, kao što smo vidjeli u Kini. Ali, SAD bi se mogle suočiti sa jedinstvenim izazovom, zbog svog Saveznog Ustava”.
“Samo polovina saveznih država je usvojila prinudno djelovanje, i to u različito vrijeme. Ukoliko ove države dostignu stepen sprečavanja ili obuzdavanja, bile bi osjetljive na prenošenje zaraze iz država koje su zakasnile.”
U ovom istraživanju, prinudna djelovanja se odnose na: zatvaranja, ostanke kod kuće, masovna testiranja i karantine.
Koautori istraživanja su: profesor Džerald Telis sa USC Marshall School of Business, profesor Ašiš Sud sa UC Riverside-a, Gari Anderson – student diplomskih studija menadžmenta i Nitiš Sud – student ćelijske i molekularne biologije sa Univerziteta Augusta.
Njihov naučni rad možete pročitati ovdje.
Izvor: techexplorist.com